Dimitri Verhulst: zot geweld, dol geluk

De toeschouwer

Het zotte geweld

 Onwillekeurig gingen zijn gedachten naar Het zotte geweld, dat sterk bruisende, forse, gelukkige levensgevoel uitgedrukt in één beeld. Van Rik Wouters. Dionysische levensvreugde. Blijdschap. De toeschouwer kwam ogenblikkelijk in die extatische gemoedstoestand toen hij op het scherm de beelden zag van de overgelukkige schrijver en zijn geliefde. Gelukkig en niet zonder trots had de juryvoorzitter met een tikkeltje plechtstatigheid zijn overwinning aangekondigd. Tot op het bot hadden ze gestreden, de door een querulant verguisde juryleden, om zich ten slotte unaniem tot de winnaar te bekennen. Speelde er in hun verdict een zweem van Wiedergutmachung mee, vroeg de toeschouwer zich nadenkend af. Moest de pupil van die andere grote schrijver, de Nobelprijs waardig, een soort van officiële beëdiging krijgen door de bekroning met deze prestigieuze prijs? Of zat er ook een groot stuk exposuredrang van de jury tussen? Net deze schrijver zou wel eens een aardige dosis controverse kunnen naslepen. Had immers een van hun genomineerden zopas bij de buren geen goud gewonnen? Geen sant in eigen land. Ze hebben hem in hun armen gesloten, de schrijver met de vloekende en vervloekte titel. De lieveling van een groot en breed publiek. Mooie jonge schrijversgod. Mediagenie in lijf en leden. Als een vis in het water op het podium. Een voortdurende explosie van creativiteit, weergaloze taalkracht. Laagdrempelige leesbaarheid. Wie wilde de toeschouwer liever? Wat wilde hij meer?

Het dolle geluk

Er kwam maar geen einde aan het kussen op het einde van het galadiner toen de champagne in de kelen begon te vloeien. De keel van de schrijver losjes in het witte hemd. De keel van de grote en kleinere bewonderaars. … En ze bleef de kusjes op zijn mond opstapelen, alsof ze nooit zou ophouden. Zo dolgelukkig was zij, zijn steilharige blonde geliefde. Steeds heftiger. Hij moest zich met zekere dwang losmaken uit haar omhelzing om vervolgens op de glimlachende juryvoorzitter toe te stappen. Onder applaus en gejuich. Of hoorde de toeschouwer het niet zo goed? Klonk daar in de achtergrond toch niet een enkel zwak ahoe? Nee, toch. Welde daar jaloezie op? Onmin? Als in een wolk van adoratie nam hij de oorkonde en het geld in ontvangst. Een hele smak in de ogen van de toeschouwer. Een pak geld. Hoe zou hij het besteden? Woonde hij al niet in een riant huis? Een designhuis met zijn geliefde, in een dorpje beneden de taalgrens. Liepen zijn zaken al niet goed geolied de laatste jaren? Boeken moesten hem ook wel heel lekker brood op de plank brengen. Soms enkel een trofee. Een bladwijzer, een prent voor aan de muur. Of ergens in een grote lade. De toeschouwer zag enkel af en toe tipjes van de sluier. Hij geeft enkel de schrijver in hem prijs. Een weldaad voor de toeschouwer. Een prikkeling van zijn nieuwsgierigheid. Een uiterst begeerlijk lokaas voor zijn boeken, films, optredens.

Nu gij, sprak de toeschouwer, en de bigbands begonnen mambo te spelen …

Afbeeldingen: goddeau.com en bibliotheeknetwerk