1Q84 … waar je echt je tanden in … (Frank Hellemans)

@Fred Schut @Jeroen Clemens op Twitter en hier en daar.

Over vakantieboeken gesproken … De kracht van recensies! Of: onze zomerse (!) gevoeligheidsgraad voor boekpromo. Samengevat: alles marketing en leesbevordering. Déze uitgever mag zich alvast in de handen wrijven. Als je merkt hoe angstwekkend spannend het er in de ‘oude’ boekenwereld 2010 aan toe gaat in weeral een Zomer van het Spannende Boek … Als het geld voor literatuur/cultuur quasi overal op is, wéuèk! Gouden Uil weg, Meulenhoff / Manteau weg (t.t.z. opgegaan in De Bezige Bij Antwerpen), cultuureducatie weg, Prijs voor Vlaams-Nederlandse Culturele Samenwerking weg … Eidoch, niet te hard gezweet, de Zomer van Antwerpen komt er aan met de Duiker, een oud verhaal voor jonge harten. En dan is er altijd nog Avignon, en dubbelop de nieuwe Murakami.

Murakami schreef boek van het jaar – Romans – Recensies Volwassenen – Knack Boekenburen.

Ja, ik ga mee in de 1Q84-(vakantie)hype nadat ik hier een voorpublicatie gelezen had. En nadat ik Frank Hellemans bij het ontbijt las in (toegegeven: eerst in mijn papieren versie van) Knack – ook hij was danig onder de indruk.

Marie Ndiaye wint Prix Goncourt. Alle macht aan de vrouw in de literatuur #OP

! In de reeks onafgewerkte of oude post #OP, gedateerd 04-11-2009.

Voor het eerst sinds 1998 gaat de zeer prestigieuze Prix Goncourt naar een vrouw: Marie Ndiaye. Ik heb het nieuws van de Prix Goncourt 2009 rechtstreeks van Bart Van Loo. Op zijn bleu.blanc.rouge-blog vertelde ik hem dat ik Trois femmes puissantes nog niet gelezen heb, maar wel haar Prix Femina 2001: Rosie Carpe. Met mijn ‘poging tot recensie’ van deze roman, het is eerder een korte lezersimpressie, wil ik hulde brengen aan alle vrouwen, zo geweldig sterk in taal, die het literaire jaar 2009 e.v. gemaakt hebben en maken.  Even onverslaanbaar als hun vrouwelijke personages. Meteen draag ik deze post op aan de uiterst krachtige ‘man van taal’, romanist- schrijver-spreker-recensent-acteur-causeur-blogger Bart Van Loo van o.a. Als kok in Frankrijk, Parijs retour, Oot Kwisien Literair, Knack, De Standaard, TVlivre, bleu.blanc.rouge en O Vermiljoenen spleet dat in februari 2009 met rode oortjes wordt verwacht. Maar nu terug naar Marie Ndiaye en Rosie Carpe.

   Rosie Carpe van Marie Ndiaye, een minirecensie  

 

Rosie Carpe vertelt over het triestige, troosteloze en gore leven van een jonge vrouw uit een marginaal Frans gezin. Marie Ndiaye won er zoals gezegd de Prix Femina mee in 2001. Maar wie is Marie Ndiaye en wie toch haar ontaarde romanfiguur Rosie Carpe?

Een interessante eerste kennismaking met Marie Ndiaye vinden zoekers in eerste instantie bij Bart Van Loo en via de links in de Franstalige Wikipedia.

Rosie Carpe is naast het personage Lagrand met wie ze een liefdesverhouding beleeft, dé hoofdfiguur in een gezinsdrama dat de miserie van een vrouw in de rafelrand van de hedendaagse samenleving schrijnend portretteert. Tijd: we naderen het millennium. Plaats: Frankrijk en Guadeloupe. Focus: ontaarde moeders, vermaledijde vaders, kortom kinderen in de knoei met zichzelf die op hun beurt het ouderschap en het leven tout court in liefdeloosheid, armoede en mislukking niet aan kunnen.Titi, Rosies zoontje, is het slachtoffer van haar onmacht. Hoe zou een mens, Rosie en/of Lagrand dit onheilstij toch kunnen keren? 

Naturalisme nù. Het lexicon liegt er niet om: bloedeloze rozen – grauwe gezichten – lelijke, kalende hoofden – gesprongen lippen – piepende adem –  klapperende tanden (van miserie als zoon Lagrand zijn krankzinnige moeder bezoekt) – incest van Rosies moeder die 50 plus nog zwanger wordt – Titi als bleek, mager kind met witte spillebeentjes, een ouwelijk broos mannetje van zes, half debiel – loodzware ongerustheid – raadselachtige, kwalijke afkeer – vieze deurknoppen – kinderverwaarlozing –  bedrog –  leugens – armzalige, meedogenloze hebzucht  – het gevoel van mislukking en eenzaamheid – geen tempering door enige sympathie, door elementair medelijden.

Melodrama en pathos? Een nachtmerrie, zegt de gezaghebbende recensent Alle Lansu. Met een indringende uitwerking op de lezer. Onverslaanbaar, zijn ze, de vrouwen bij Marie Ndiaye, zegt die andere gezaghebbende recensent Margot Dijkgraaf die Marie Ndiaye met Toni Morrison vergelijkt. (Marie Ndiaye wordt ook de ‘Franse Toni Morrison’ genoemd.)

Bij de eerste [Toni Morrison] zijn die vrouwen onderling verbonden door het verhaal, bij de [Marie Ndiaye] tweede is de rode draad van symbolische en magische aard, zoals in de verschijningen van diverse vogels, symbool van dreiging en onrecht. Morrisons vrouwen kunnen als individu niet overleven, zoals ze zei in een interview met deze krant (CS, 14.05.04). Ndiaye geeft haar vrouwen een harde kern, een onaantastbaar besef van uniek mens-zijn, dat hen overeind houdt, ook, bij verdriet, in mensonterende situaties.

Als de jury werkelijk de roman wil bekronen die ruimschoots boven de andere uitsteekt, dan geeft zij Marie Ndiaye maandag de Prix Goncourt.

NDIAYE, MARIE, Rosie Carpe, (uit het Frans vertaald door Pauline Sarkar), De Geus, Breda, 2007, 351 pagina’s.

Marie Ndiaye op À la française, juni 2012.

Moet de school de informatiestroom wel controleren? #OP

! In de reeks onafgewerkte of oude post #OP, gedateerd einde april 2008. Oorspronkelijke titel: Moet de school de informatiestroom via internet wel controleren? 

Bij Ross Mayfield las ik over een thema dat bloggers regelmatig aansnijden. En dat ook edubloggers na aan het hart ligt. Het gaat over de vraag of, in welke mate en hoe organisaties, dus ook scholen, de informatiestroom via internet (moeten) controleren ter bescherming van hun leden / leerlingen. Ross Mayfields antwoord is duidelijk. Hij vat het samen in zijn titel: Secure what people do, because information doesn’t do. Zijn blogpost verwijst naar een ouder artikel van IT-director JP Rangaswami. Deze laatste beschrijft de paradox dat organisaties van hun medewerkers openheid, transparantie verwachten, bijvoorbeeld, … ik citeer:

We stress the importance of human resources, human talent, human capital

We stress the importance of teamwork and collaboration

We stress the importance of openness and transparency

We stress the importance of trust

maar

And then, mysteriously, we somehow manage to create an environment where we jealously guard information; where we seek to create and extend power as a result of this jealous guarding; where we then exploit this power in all kinds of ways, some less abhorrent than others (but all abhorrent, at least to me).

JP Rangaswami

Bij Wilfred Rubens las ik een mooi pleidooi voor meer ICT-‘openheid’ van scholen. Heel recent deed hij op zijn blog verslag van zijn presentatie voor studenten van de Dutch International Management University. Als ‘ware webber’, en daarmee bedoel ik in zijn geval ‘expert in technology enhanced learning’, deelt hij die presentatie met de wereld, en omdat ze zo belangrijk is als kennisbron, bewaar ik ze graag in mijn ‘dag’boek.

Wilfred Rubens aan zet:

In mijn presentatie ben ik onder meer ingegaan op ‘mediawijsheid’, en de rol van het onderwijs daarbij. Ik zette me  daarbij nogal af tegen het fysieke maatregelen [sic] zoals het afsluiten van bepaalde sites of het gebruik van software die websites blokkeert. Ik vind dit maatregelen uit de ‘behavioristische school’. Jongeren leren er m.i. weinig van. Ik pleit meer voor een pedagogische aanpak die gebaseerd is op het bespreken met jongeren (o.a. binnen het curriculum) en het gezamenlijk maken van afspraken. Dit past beter bij de manier van leren die ik voor ogen heb.

Wilfred Rubens, Ben ik een netnanny?, 26-04-2008.

Ja, dit past ook bij de manier van leren die ik voor ogen heb.